poniedziałek, 23 czerwca 2014

Pożegnanie z Malezją

Mamy ostatni dzień w Kuala Lumpur. Trochę szkoda, że to już. Że już czas na pożegnanie z Malezją. Chcąc ucieć nieco od miejskiego zgiełku postanawiamy ruszyć nad Titiwangsa – solidne jezioro, nieco na uboczu. Trochę jak poznańska Malta.

Dojazd – klasycznie i stylowo – kolejką. A jakże. Pytamy o drogę. „Lepiej weźcie taksówkę, na pieszo to strasznie daleko, jakieś 20 minut drogi….. weźcie taksówkę” takimi słowami uraczył nas jeden z dżentelmenów na stacji metra. Mi od razu przypomniała się Madera i „Nuns Valley jest strasznie daleko, jakieś 20 minut jazdy samochodem” :)


Ah, wesoło, mimo ogromu drogi postanawiamy iść na pieszo. Po kilku minutach klnąc pod nosem, że trzeba było jechać taksówką. Doszliśmy do skrzyżowania przy budowie którego zapomniano o pieszych i przejście na jakąkolwiek stronę wiązało się z nie lada przeprawą. Komunikacyjny koszmar. Na szczęście się udało i gdy wydawało się, że do Titiwangsa została nam ostatnia prosta, niebo zaciągnęło się chmurami, zrobiło się ciemno i ponuro… No tak, dawno nie padało. Profilaktycznie schowaliśmy się pod wiatą, chyba przystanku autobusowego. Na szczęście kilka minut później rozpogodziło się. Ruszamy.

Po krótkim spacerze doszliśmy do Titiwangsa, no cóż, lekkie rozczarowanie, ale nie jest źle. Chyba nasze wyobrażenie o magii tego miejsca i chęć chłonięcia jak najwięcej w ostatni dzień pobytu nakręciła nas za bardzo. Mimo wszystko jest przyjemnie. Rozpoczynamy od soczku w barze obok kortów tenisowych. Miejscowe dzieciaki właśnie zakończyły jakiś turniej, Jadzi najbardziej przypadli do gustu chłopcy ze złotym i srebrnym medalem. Nie ma totamto, trzeba dobrze wybierać ;)
Ruszamy w kierunku „obejdziemy jezioro”, po drodze mijamy wesele hinduskiej pary. Ku naszemu zdziwieniu grają bardzo przyjemną muzykę, co w ich przypadku nie zawsze jest oczywiste. To co nas trochę zadziwia to pora organizacji wesela (wczesne popołudnie) oraz miejscówka – na solidnym, wyasfaltowanym kawałku parku.

Kawałek dalej jest kolejny w KL olbrzymi plac zabaw, nie może być inaczej, spędzamy na nim ładnych kilkadziesiąt minut. I chociaż żar z nieba leje się solidn,y to nie ma czasu na chwile odpoczynku.
W końcu udaje nam się przekonać Jadzię na spacer „obejdziemy jezioro” i warto było. Z drugiej strony jeziora rozciąga się widok-panorama na to co w Kuala Lumpur jest najbardziej widowiskowe – Petronas Tower i inne wieżowce. Jeden minus – albo mgła albo smog trochę przysłonił widok. Nawet mimo tych przeciwności widok zachwycający.



Okolice Titiwangsa to miejsce piknikowych spotkań wielu malezyjskich rodzin. Jedną z atrakcji są lodziarze poruszający się na rowerach lub skuterach z lodówkami pełnymi lodów. Bardzo weekendowe miejsce.

Idąc w kierunku stacji kolejki metra natrafiamy jeszcze na dość specyficzny hinduski pochód(?), procesję(?) nie wiem sam jak to nazwać, coś co wygląda jak połączenie procesji z drogą krzyżową i paradą szkół samby. Coś niezwykle dziwnego i trochę przerażającego. Wyglądało to trochę jakby poszczególne hinduskie „parafie” szły jedna za drugą, grając na bębnach (tamtamach?) i w każdej takiej grupie prym wiodła osoba, solidnie naćpana lub w inny sposób odurzona, która poddawała się procesowi samookaleczenia lub cierpiąc inną pokutną karę – obwieszona ciężkimi kulami, łańcuchami lub innym ciężkim ustrojstwem. Wokół gwar, hałas, ogień, spazmatycznie reagujący ludzie, czasem omdlenia. Coś tak zaskakujące, że aż ciężkie do ogarnięcia, zrozumienia i opisania. Z lekkim przerażeniem postanawiamy jednak kilka minut poświęcić na obejrzenie tego spektaklu. Hałas i zgiełk jest jednak tak przytłaczający, że postanawiamy się ewakuować i odjechać do bardziej spokojnych miejsc.












A takim miejscem jest niewątpliwie Explorers Hostel. Mamy wielką przyjemność po raz kolejny skorzystać z ich uprzejmości i przed wylotem skorzystać z prysznica, internetów i innych udogodnień. Co więcej zajęli się Jadzią podczas gdy my ogarnialiśmy całą resztę. Wspaniałe miejsce.
Wykąpani, wypachnieni ruszamy w kierunku lotniska, dajemy sobie dużo czasu na spokojny dojazd, obiad i spokojne doczekanie na wylot. Finalnie stanęło na tym, że byliśmy ostatnimi pasażerami, którzy weszli na pokład, niemalże wzywani po nazwisku. Nie wiemy nawet kiedy ten czas się rozszedł. Jest jeden plus tego rozwiązania – Jadzia nie miała czasu marudzić w samolocie, a zasnęła w momencie kołowania przed startem. Dobry timing.



PS Po ostatnich zakupach na duty free wracamy do domu z miejscową walutą w kwocie 1 malezyjski dolar i 10 malezyjskich centów, w sam raz na pamiątkę.

PS 2 Przespaliśmy (Jadzia też) całą noc, 9 godzin snu, obudziliśmy się wyspani o godzinie 3 rano czasu środkowo europejskiego. To będzie długi dzień.

niedziela, 22 czerwca 2014

Dzień dobry Kuala Lumpur

Zostały nam dwa dni w Kula Lumpur, z czego jutrzejszy kończy się wylotem w kierunku domu. Zaczynamy odwiedzać atrakcje, których jeszcze nie udało nam się zobaczyć, a ponoć warto.

Zaczynamy od Batu Caves. Aby się tam dostać trzeba złapać kolejkę KTM Komuter i dojechać do końca, wygląda to jak kolejka podmiejska, ale wlecze się niesamowicie, 35-40 minut. Na plus jest cena, raptem 2RM od osoby.

Na dzień dobry wita nas olbrzymi zielony posąg, który wygląda jak skrzyżowanie miejscowego bożka z małpą, iście hinduski styl. Dalej jest jeszcze ciekawiej. Potężna, 43 metrowa, złota statua Lorda Murugan i... 272 schody do pokonania, aby zobaczyć ołtarze w jaskini Batu. Zapowiada się ciekawie.



Po raz pierwszy w Kuala Lumpur widzimy małpy, są wszędzie. Są jak gołębie na wrocławskim czy krakowskim rynku. Chciaż i tutaj gołębi nie brakuje. Już u podnóża widać, że małpy biegają po schodach, a wszyscy uprzedzają, że lubią one zabierać wodę i jedzenie z toreb osób człapiących po schodach.




Jako, iż 272 schody przed nami, to wózek zostawiamy przy jednym ze straganów. Ruszamy. Pierwszych kilkanaście schodów Jadzia "śama", później u taty na rękach. Marta idzie z aparatem i torbą z odsłoniętymi butelkami z wodą. Będzie się działo :)


Małp jest tyle, że nie wiadomo, na którą patrzeć, Jadzia dostaje małego oczopląsu, ja wylewam z siebie siódme poty wnosząc 14 kilo po schodach, a Martusia lawiruje pomiędzy małpami próbującymi zabrać jej wodę. Docieramy na górę, ufff, 272 schody za nami i... jeszcze kilka kilkadziesiąt już w samej jaskini.


Jaskinia trochę oszukiwana, bo to bardziej open space, tylko część jest zamknięta skałą od góry, a w miejscu gdzie są ołtarze ponad głowami niebo. Niestety, spodziewaiśmy się więcej, że jak pokonamy te 272 schody to zobaczymy coś, co nas porazi. A tu takie małe, niespecjalnie ładne, nawet nie wyjątkowe coś. Marna nagroda za pokonanie takiej drogi. Poszwędaliśmy się trochę i wracamy.


Zejście schodami, jest chyba jeszcze gorsze niż wejście. Schody są wąskie, ludzi dużo, nie ma się czego złapać, trzeba uważać na małpy i jeszcze utrzymać Jadzie. Chyba pierwsze czy drugie miejsce po prawie 3 tygodniach w Malezji, gdzie czujemy, że przydałoby się nosidło. Ale zabierać nosidło tylko po to, aby się dostać do Batu Caves to lekka przesada ;)


Wracamy KTM do centrum, wysiadamy na KL Sentral z planem aby się przejść po Little India. Finalnie wychodzi nam z tego spacer w kierunku China Town (dzielnicy naszego hostelu), a Little India mijamy bokiem. 

Jadzia zasypia w wózku, więc zmieniamy plany i ruszamy w kierunku KL Bird Park, po drodze mijamy jeszcze meczet narodowy. Jadzia dalej śpi, postanawiamy jej nie przeszkadzać i schodzimy do jeziora w parku Pedana Lake Gardens. Nie ma ludzi, jest mnóstwo cienia, są ławeczki i stoliki na uboczu, dlaczego by nie przyłączyć się do Jadzi i nie uciąć sobie drzemki w jakże przyjemnych okolicznościach przyrody? No właśnie, nie ma przeciwwskazań, toteż robimy południowy piknik (mamy owoce z targowiska) i ucinamy krótką drzemkę.


Po przebudzeniu całej trójki ruszamy pod KL Bird Park - do zobaczenia jest ponad 200 gatunków azjatyckich ptaków, w tym Hornbill symbol Malezji. Co istotne Bird Park, jest częścią parku, ale zakrytego siatką, tak aby ptaki nie odleciały. Ptaki żyją po swojemu, a nie w klatkach. Fajne rozwiązanie. Wejście kosztuje 48RM od dorosłego, aż takimi fanami stworzeń latających nie jesteśmy. Obieramy kierunek na przyległą do parku restaurację o nazwie Hornbill, jej taras jest częścią Bird Park, ponoć ptaki same przylatują.

I faktycznie, chwilę po tym jak usiedliśmy na tarasie, na poręczy zaczęły się pojawiać ptaki - jedni twierdzą, że to małe flamigi inni że mini czaple, przysiadł się jeszcze jeden bliżej nie zidentyfikowany z dziwnym dziobem, jeden wyglądający jak szatan z komiksów (coś jak sęp, czarno czerwony, potwornie brzydki)  i jego wysokość Hornbill. Bardzo miło z jego strony. 
Super ekstra git fajowska sprawa, zjeść obiad w towarzystwie takich ptaków. Zwłaszcza, gdy dają sobie zrobić zdjęcia i nie zabierają jedzenia z talerzy.





Jesteśmy wyspani, najedzeni i gotowi, aby w końcu zobaczyć Petronas Tower po zmierzchu i pokaz fontanny. Start pokazu zaplanowany jest na godzinę 20. 15 minut wcześniej fontanna zaczyna rozgrzewkę - tryska woda, jest ona podświetlana, bez muzyki. Wygląda to słabo, jeżeli tak będzie wyglądał pokaz, to strata czasu, we Wrocławiu lepiej dają czadu na Pergoli. Zaczyna powoli zmierzchać, im ciemniej tym Petronasy wyglądają coraz efektowniej. Są podświetlane z boków oraz od 
wewnątrz. Coś pięknego.


Wybija godzina 20. Fontanna przestaje tłoczyć wodę, jest już ciemno, a po chwili zaczyna się show.
Woda, dźwięk i kolory tworzą tak bardzo spójną całość, że przyjenie ogląda się to widowisko. To co było na rozgrzewce fontanny nijak ma się do tego co widać teraz. Wykonano dwa różne przedstawienia, po 4-5 minut każde. Jedno pod utwór orkiestry, drugi jakąś lokalną "Dumkę na dwa serca". Super. Godzina 20:10 wszyscy się rozchodzą, my również.




sobota, 21 czerwca 2014

Znowu w drodze

Opuszczamy Cameron Highlands, łezka w oku się nie kręci, ale też dramatu nie było. Szkoda, że nie udało się pojechać na słonie. Gdybyśmy wiedzieli jak tu jest, to pewnie wzielibyśmy jedną, a nie dwie noce.

Autobus odjeżda o 9:30, dobrze, że wcześniej kupiliśmy bilety, bo jest pełny. 
Po 4 godzinach dojeżdzamy do Kuala Lumpur, Jadzia się zdrzemnęła, więc i podróż lekko poszła. Autobus nie zatrzymuje się na TBS, tylko inny "Sentral", fajnie bo mamy stąd żabi skok do hostelu. Hostel ten sam, co na początku naszej wyprawy.

Po krótkim odpoczynku, ruszamy w kierunku Petronas Tower, mamy nadzieję, że dzisiaj się uda doczekać do zmroku, zobaczyć podświetlone wieże i wieczorne show - grę swiatła, dźwięku i wody w fonatannie. Start około godziny 20:00.


Mamy trochę czasu, więc idziemy zobaczyć obiecane Jadzi "plaćiki", czyli plac zabaw w parku pod Petronasami. Placyk, to mało powiedziane. Nigdy w życiu nie widzieliśmy tak wielkiego placu zabaw. Ten w Hamburgu może i był większy, ale zupełnie innego typu. Tutaj, w Kuala Lumpur, ilość zjeżdżalni, huśtawek, drabinek i domków jest po prostu gigantyczna, paręset metrów kwadratowych z różnistymi przyrządami. Łał.





Oprócz placu zabaw, jest jeszcze alejka z huśtawkami. Niestety tylko dla dzieci. Mnie z huśtawki przegoniła pani z ochrony. Zaczęła dąć w gwizdek i do mnie machać. Pewnie z zazdrości ;)

Na sam koniec, wisienka na placozabawowym torcie. Basen-brodzik dla dzieci. Woda nie sięga nawet do kolan, ale jest jej wystarczająco dużo, aby się taplać. Jest mini wodospad, są prysznice, jest super zabawa. Trzeba mieć tylko ubrania na przebranie dla dziecka, nauczeni doświadczeniem mamy.





Jadzia szaleje. Ma kilka chwil dla siebie, aby zapomnieć, że ją coś gniecie bo:
oto wiadomość dnia dzisiejszego - wyszedł kolejny ząb, drugi w Malezji. Dolna piątka, po Jadzi prawej stronie. Robimy co możemy, ale widać, że męczą ją zęby, a i dwie kolejne piątki chyba też zaraz wyskoczą.

No cóż, do 20 nie będziemy przeciągać Jadzi, aby zobaczyć oświetlone wieże, może jutro się uda?

Herbata, wszędzie herbata

,Cameron Highlands to malezyjskie zagłębie rolnicze. Oprócz herbaty uprawia się tutaj truskawki (przez cały rok!) hoduje pszczoły i tym podobne. Można skorzystać z gotowych wycieczek po tych wszystkich agralnych obiektach, jednak truskawki rosną i w Polsce, pasieki też kilka razy się widziało. Nie porywają nas tego typu atrakcje, zwłaszcza, że w Europie mamy je pod nosem. 

Bierzemy taxi i ruszamy na północ, na inną plantację herbaty o wdzięcznej nazwie Boh Sungei Palas Tea Estate, w skrócie BOH. Lonely Planet opisuje to w taki sposób, że aż miło. Jeżeli nie taksówką, to dojazd jest autobusem miejskim, a później 4 kilometrowy spacer wąską i krętą drogą pod solidną górkę. 

Zupełnie inna plantacja niż wczoraj, również osadzona w malowniczej okolicy, jednak już z domkami dla pracowników, małym muzeum, ogranizowanymi wycieczkami po plantacji, wycieczkami po fabryce, dużą kawiarnią i tarasem z widokiem na pola z rosnącą herbatą.






Zaczynamy od próby zapisania się na wycieczkę, jednak cena 35RM od osoby jest zbyt wygórowana, jak na godzinny spacer pomiędzy krzewami herbaty + komentarzem przewodnika. Rezygnujemy. 
Zwiedzamy za to fabrykę i mini muzeum. Fabryka, ta pokazowa, pracuje na sprzęcie sprzed ładnych kilkudziesięciu lat. Widać kilka elementów procesu - cięcie, suszenie, mieszanie i tym podobne. Jednak to wycieczka na 5 minut. 


Świadomi, że w okolicy nie ma już interesujących nas atrakcji, postanawiamy spędzić miło czas w przyjemnej okolicy i spóbować możliwie wielu miejscowych herbat. Prym wiodą mrożone. 


Jest ciepło, przyjemnie pachnie, widoki przednie. Plantację odwiedza bardzo dużo ludzi, często i z dziećmi, więc i Jadzia jest w swoim żywiole. Na tarasie widokowym dzieciaki szaleją. Jadzi najbardziej przypadają do gustu Afgańczycy. Zabawie nie widać końca, a i nam się nie spieszy z powrotem. Dzień lenia.



W ramach zapisów dla potomnych. W tej okolicy bywa znacznie chłodniej niż w pozostałych częściach Malezji. Rano, zanim słońce nie zacznie otulać swoimi promieniami i wieczorami po zachodzie, długi rękaw nikogo nie dziwi.

Jeżeli ktoś będzie się wybierał do Cameron Highlands, to chyba lepiej zrobić sobie przystanek na jedną noc, obskoczyć największe atrakcje i wieczorem jechać dalej. Brinchang i Tanah Rata nie obfitują w atrakcje, a i dobre jedzenie ciężko dostać.

A nie przepraszam, jest jeszcze jedna atrakcja, taksówki. Jeżeli ktoś jest fanem starych Mercedesów to będzie tu miał raj. Jest ich sporo, wiekowe beczki, widzieliśmy też model 190 D. Jednak ani razu nie udało się nam starym mesiem przejechać.



PS. Do Brinchang przyjechał sąsiad. Z Lipnik, zostawił samochód na parkingu ;)